Zdobywca nagrody Spiel Des Jahres (Gra Roku) w 1983 roku, Scotland Yard ma całkiem niezły rodowód w branży gier planszowych. Scotland Yard jest jedną z pierwszych gier wykorzystujących mechanikę współpracy wszystkich graczy z wyjątkiem jednego, aby spróbować złapać drugiego gracza. Po wydaniu Scotland Yard mechanika ta została wykorzystana w kilku dobrze ocenianych grach planszowych, w tym w Clue The Great.Jakiś czas temu przyjrzałem się Cue The Great Museum Caper i w tej recenzji wspomniałem, że chciałem porównać ją ze Scotland Yardem, ponieważ obie gry mają ze sobą sporo wspólnego. Scotland Yard nie jest grą idealną, ale zasługuje na duże uznanie za oryginalność w tworzeniu zabawnego, unikalnego doświadczenia, które wiele gier później próbowało odtworzyć.wdrożenie.

Jak grać w Scotland Yard

Konfiguracja

• Gracze wybierają, który z nich będzie grał jako Pan X.
• Gracz wcielający się w pana X bierze pionek bez koloru oraz podkładkę i przykrywkę detektywa.
• Pozostali gracze wcielają się w detektywów. Gracze decydują, w jaki sposób chcą podzielić pięć pionków detektywów, przy czym każdy gracz bierze co najmniej jeden pionek.
• Każdy pionek detektywa otrzymuje bilety taryfowe. Jeśli gracz kontroluje więcej niż jeden pionek detektywa, bilety powinny być przechowywane oddzielnie, aby były używane tylko dla pionka, któremu zostały pierwotnie przyznane. Kolorowe żetony biura służą do wskazywania, do których pionków należą bilety. Każdy pionek detektywa otrzyma następujące żetony:
  • 10 taksówek
  • 8 autobus
  • 4 pod ziemią
• Gracz grający jako Pan X otrzyma następujące bilety taryfowe:
  • 4 taksówki
  • 3 autobus
  • 3 podziemia
  • 5 biletów czarnej taryfy
  • 2 bilety na podwójny ruch
• Każdy gracz/pionek detektywa wybiera kartę startową. Każdy pionek detektywa jest umieszczany na odpowiednim miejscu na planszy. Panowie X zaczynają na polu odpowiadającym wylosowanej karcie, ale ukrywają swoją lokalizację przed innymi graczami.

  Ten gracz dobrał kartę 29, więc jego pionek rozpocznie grę na polu 29.

• Gracz grający jako Pan X rozpocznie grę.

Ruch

W swojej turze gracz zagrywa jeden ze swoich biletów, aby skorzystać z formy transportu. Aby skorzystać z formy transportu, musi ona być dostępna w jego bieżącej lokalizacji, co jest oznaczone kolorami na numerze jego bieżącej lokalizacji. Detektywi i Pan X mogą korzystać z trzech różnych form ruchu.

• Taksówka: Korzystając z taksówki, gracz może podążać za jedną z żółtych linii z bieżącej lokalizacji do sąsiedniej.

  Ten gracz zagrał kartę biletu na taksówkę. Może przesunąć swój pionek z pola 159 na pole 188, 172, 142, 143 lub 160.

• Autobus: Autobus pozwala graczowi przenieść się do innej lokacji, która jest połączona z jego aktualną lokacją zieloną linią.

  Gracz rozpoczął turę na polu 159. Używając żetonu autobusu, może przesunąć się na pole 187, 142, 135, 161 lub 199.

• Podziemia: Podczas korzystania z podziemi gracz może przenieść się do sąsiedniej lokacji połączonej z jego aktualną lokacją czerwoną przerywaną linią.

  Gracz rozpoczął swoją turę na polu 159. Używając żetonu podziemia może przesunąć się na pole 140, 89 lub 185.

Podczas przeprowadzki należy przestrzegać kilku zasad:

• Możesz przenieść się tylko do następnego przystanku wybranej formy transportu. Nie możesz pominąć przystanku i przenieść się do następnej lokalizacji na trasie.
• Nie możesz zdecydować się na pozostanie w bieżącej lokalizacji zamiast poruszania się. Musisz poruszać się w każdej turze.
• Pionek detektywa nie może zatrzymać się na polu zajmowanym przez inny pionek detektywa. Jeśli Pan X poruszy się na pole zajmowane przez pionek detektywa, natychmiast przegrywa grę.

Po ruchu gracza gra przechodzi na następnego gracza zgodnie z ruchem wskazówek zegara.

Mr. X's Turn

W turze Pana X gracz kontrolujący go spojrzy na planszę i określi, gdzie go przeniesie. Celem gracza Pana X jest uniknięcie pionków detektywów. W przeciwieństwie do detektywów, którzy wskazują swoją aktualną lokalizację, przesuwając swoje pionki na planszy, gracz Pana X zapisze numer swojej nowej lokalizacji.

Pan X zdecydował się przesunąć na pole 154 w swojej pierwszej turze.

Następnie zakryją numer biletu na środek transportu, z którego korzystali. Ma to na celu pokazanie detektywom, z jakiego rodzaju transportu korzystał pan X.

Pan X użył biletu na taksówkę, aby poruszyć się w swojej pierwszej turze.

Od czasu do czasu Pan X będzie musiał ujawnić detektywom swoją lokalizację (tzw. wyjście na powierzchnię). Po 3, 8, 13, 18 i 24 ruchu Pana X gracz grający Panem X musi umieścić swój pionek na planszy, aby wskazać swoją aktualną lokalizację. W swojej następnej turze gracz Pana X może usunąć pionek z planszy, ponieważ znajduje się teraz na innym polu.

Pan X musi ujawnić swoją lokalizację po ostatnim ruchu. Pionek Pana X jest umieszczany na planszy.

Aby pomóc Panu X w ucieczce przed detektywami, ma on dostęp do kilku specjalnych ruchów.

Gracz Mr. X otrzyma dwa żetony podwójnego ruchu. Po zagraniu żetonu podwójnego ruchu gracz może zagrać dwa bilety transportu, a tym samym poruszyć się dwa razy, zanim pozostali gracze będą mogli się poruszyć. Gracz może użyć tego samego środka transportu dwa razy lub może użyć różnych form transportu. Gracz zapisuje te dwa ruchy tak samo, jak zapisuje normalny ruch.Jeśli gracz musi wynurzyć się po jednym ze swoich ruchów, musi upewnić się, że ujawnił swoją lokalizację po prawidłowym ruchu. Po wykonaniu obu ruchów gracz odrzuca żeton podwójnego ruchu, którego użył.

Ten gracz zagrał jeden ze swoich 2x pionów, więc będzie mógł poruszyć się dwa razy, zanim detektywi wykonają kolejny ruch.

Pan X otrzymuje również pięć czarnych biletów na początku gry, które mogą działać jako dowolny rodzaj biletu transportowego, ale ukrywają przed detektywami, jaka forma transportu została użyta.

Pan X zagrał czarny bilet, aby ukryć swój ruch w tej turze.

Czarne bilety mogą być również używane do przemieszczania się między dwoma miastami połączonymi czarną linią na rzece.

Pan X znajduje się obecnie na polu 157. Może użyć czarnego biletu, aby przenieść się na rzece na pole 115.

Detective's Turn

W swojej turze detektyw może skonsultować się z innymi detektywami, aby opracować strategię złapania pana X. Gracz wybiera, gdzie chce przesunąć swój pionek jako następny. Płaci odpowiednią kartę biletu graczowi pana X i przesuwa swój pionek do nowej lokalizacji.

Jeśli detektyw kiedykolwiek utknie w jakiejś lokacji i nie będzie miał biletu, którego mógłby użyć do opuszczenia tej lokacji, detektyw ten nie będzie się już poruszał w grze. Pionek pozostanie w swojej bieżącej lokacji do końca gry.

Koniec gry

Gra może zakończyć się na jeden z dwóch sposobów.

Jeśli jeden z detektywów przesunie się na pole zajmowane obecnie przez pana X lub pan X przesunie się na pole zajmowane przez detektywa, gra natychmiast się kończy. Gracz pana X umieszcza swój pionek na planszy, aby ujawnić swoją lokalizację. Wszyscy detektywi wygrywają grę, a gracz pana X przegrywa.

Fioletowy gracz wylądował na polu, na którym znajdował się Pan X. Pan X został schwytany, więc gracze wygrali grę.

Jeśli wszystkim detektywom skończyły się bilety (po rozegraniu 24 rund) lub nie mają żadnych biletów, których mogliby użyć do opuszczenia bieżącej lokalizacji, Pan X wygrywa, ponieważ żaden z detektywów nie może przenieść się do jego lokalizacji.

Pan X zdołał przetrwać rundę 24, więc wygrał grę.

Moje przemyślenia na temat Scotland Yardu

Powiedziałbym, że większość ludzi prawdopodobnie nigdy wcześniej nie grała w grę taką jak Scotland Yard. Scotland Yard był naprawdę wyjątkowy jak na swoje czasy, ponieważ w zasadzie pomógł stworzyć gatunek, w którym wszyscy gracze oprócz jednego muszą współpracować, aby złapać drugiego gracza. Okazało się, że jest to popularna mechanika, ponieważ przez lata była używana w kilku innych naprawdę popularnych grach planszowych. Jeśli nigdy nie grałeś w Scotland Yard, nie musisz się martwić.Jeśli nie grałem wcześniej w żadną z tego typu gier, trudno jest w pełni wyjaśnić, jak to jest grać w tę grę.

Zasadniczo Scotland Yard przypomina gigantyczną grę w kotka i myszkę. Jeden z graczy wciela się w myszkę (pana X), podczas gdy pozostali gracze wcielają się w koty (detektywów) próbujących go złapać. Gracze zagrywają kafelki, aby przemieszczać się z miejsca na miejsce. Pan X próbuje uciec przed schwytaniem, podczas gdy pozostali gracze próbują go otoczyć, aby nie mógł uciec. Pan X zwykle ukrywa swoje ruchy, aleW tym momencie detektywi muszą przeanalizować, z jakich środków transportu korzystał pan X, aby ustalić, dokąd mógł się udać. W końcu detektywi prawdopodobnie zaczną zbliżać się do pana X, więc pan X musi spróbować znaleźć sposób, aby ich ominąć, aby przetrwać wystarczająco długo, aby wygrać grę.

Choć nie jest idealna, uważam, że Scotland Yard jest dobrą grą i zasługuje na duże uznanie za zainspirowanie kilku innych ukochanych gier. Myślę, że gra działa dobrze z kilku powodów.

Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że gra nie ma zbyt wiele do zaoferowania. Gracze na zmianę zagrywają bilety, aby przenieść się w różne miejsca na planszy. Jest to w zasadzie jedyna mechanika w grze. Ponieważ to wszystko, co jest w grze, jest ona dość łatwa do opanowania i grania w Scotland Yard. Gra ma zalecany wiek 10+, ale myślę, że dzieci nieco młodsze nie powinny mieć zbyt wiele do czynienia z tą grą.Mogą nie do końca zrozumieć strategię, ale nie powinni mieć problemów z samą rozgrywką. Ta prostota sprawia również, że Scotland Yard jest na tyle prosty, że można w niego grać z ludźmi, którzy zwykle grają tylko w gry takie jak Monopoly.

Gra może być prosta, ale Scotland Yard kryje pod powierzchnią wiele strategii. Szczęście nie odgrywa dużej roli w grze. Poza losowym losowaniem pola startowego (więcej o tym później) i po prostu tym, że detektywi wykonują dobrą robotę, odgadując lokalizację pana X, gra nie opiera się na szczęściu. Gracze, którzy grają najlepiej, prawdopodobnie wygrają grę. Pan X maPrzewagą detektywów jest to, że ich ruchy są przez większość czasu ukryte, podczas gdy detektywi mają przewagę liczebną. Zdolność do odgadnięcia, co planuje druga strona, może dać ci dużą przewagę w grze.

Myślę jednak, że najlepszą rzeczą w Scotland Yardzie jest to, że jest to tak wyjątkowe doświadczenie. Chociaż istniało kilka innych gier, które powieliły wiele z tego, co zrobił Scotland Yard (w szczególności Fury of Dracula i Letter From Whitechapel), Scotland Yard zasługuje na uznanie za to, że był pierwszą grą, która wpadła na ten pomysł. Z tego powodu uważam, że zasługiwał na Spiel Des Jahres 1983.Jeśli nigdy wcześniej nie próbowałeś żadnej z tego typu gier, naprawdę powinieneś, ponieważ nie przypomina ona żadnej innej gry planszowej, w którą kiedykolwiek grałeś.

Większość gier planszowych ma dość ustalony limit czasu, ale długość Scotland Yardu może się znacznie różnić. Wszystko sprowadza się do tego, czy detektywi mogą złapać pana X i jak szybko mogą to zrobić. Gra może zająć 15 minut, jeśli detektywi szybko złapią pana X, lub może zająć nawet godzinę. Długość będzie również zależeć od tego, jak długo detektywi debatują nad swoimi opcjami. Chociaż zwykle nie powinno to zająćJeśli zbyt długo zastanawiasz się, co chcesz zrobić w danej turze, gra jest podatna na paraliż analityczny. Niektórzy ludzie będą chcieli przeanalizować każdą opcję, ale aby utrzymać grę w ruchu, muszą być gotowi zaakceptować nieidealną decyzję. Dzięki temu gra będzie toczyć się szybciej, a tym samym będzie przyjemniejsza dla wszystkich graczy.

Jak wspomniałem wcześniej, jakiś czas temu rzuciłem okiem na Clue The Great Museum Caper. Chociaż obie gry nie są dokładnie takie same, jest całkiem oczywiste, że The Great Museum Caper czerpał inspirację ze Scotland Yard. Z tych dwóch gier powiedziałbym, że Scotland Yard jest nieco lepszy, chociaż obie są dobrymi grami i każda ma swoje zalety i wady.

Myślę, że Scotland Yard jest znacznie lepszy niż Clue The Great Museum Caper, ponieważ daje detektywom uczciwą szansę na wygranie gry. W Clue The Great Museum Caper za każdym razem, gdy zostaniesz zauważony, możesz po prostu rzucić się do jednego z okien i uciec. W Scotland Yard musisz kontynuować grę i próbować uciec przed innymi graczami i wrócić do ukrycia.W The Great Museum Caper można zaimplementować zasadę domu, aby zmusić gracza do kradzieży określonej liczby obrazów przed ucieczką. Jeśli jednak liczba ta nie będzie naprawdę wysoka, jest mało prawdopodobne, że detektywi będą w stanie złapać złodzieja. Walka między panem X a detektywami wydaje się być znacznie bardziej sprawiedliwa w Scotland Yardzie. Powiedziałbym, że detektywi mają niewielką przewagę.przewaga w grze.

Jako detektyw otrzymujesz również znacznie więcej informacji o lokalizacji pana X niż złodziej. W Great Museum Caper otrzymujesz informacje o lokalizacji gracza tylko wtedy, gdy gracz lub kamera go zauważy lub gdy gracz ukradnie obraz. Jeśli złodziej jest sprytny, rzadko będziesz miał okazję go zobaczyć. Kiedy ukradnie obraz, prawdopodobnie zrobi to w taki sposób, że dawno go nie będzie.W międzyczasie Scotland Yard zmusza pana X do okresowego ujawniania ich lokalizacji w trakcie gry. Bilety, których używa pan X, mogą również pomóc w ustaleniu, gdzie się udali od czasu, gdy ostatnio musieli ujawnić swoją lokalizację.

Jedynym obszarem, w którym uważam, że Clue The Great Museum Caper jest lepsze niż Scotland Yard, jest gra jako indywidualny gracz. Chociaż fajnie jest grać jako pan X, to jest to trochę ograniczone, co możesz zrobić w danej turze. Przez większość czasu będziesz po prostu oddalał się od detektywów, co oznacza, że większość ruchów jest dość oczywista. Od czasu do czasu gra staje się napięta, gdy próbujeszW Great Museum Caper przyjemniej jest grać jako złodziej. Dzieje się tak głównie dlatego, że złodziej ma o wiele więcej akcji i możliwości w grze. Daje ci to możliwość oszukiwania innych graczy, co sprawia, że jesteś bardziej zaangażowany w grę.

Jednym z największych problemów ze Scotland Yardem jest fakt, że gracz Mr. X spędza większość gry czekając na innych graczy. Zazwyczaj gracz Mr. X wykonuje swój ruch znacznie szybciej. Widzi, gdzie znajdują się wszyscy inni gracze, a zatem może dość szybko określić, gdzie chce się poruszyć. Jeśli chodzi o detektywów, jest o wiele więcej myślenia.muszą dowiedzieć się, gdzie pan X mógł się poruszyć, a następnie obmyślić strategię, w jaki sposób zamierzają przenieść wszystkich detektywów. Ponieważ gracz pana X rozpoczyna każdą rundę, musi poczekać, aż pozostałych pięciu detektywów się poruszy, zanim będzie mógł zagrać ponownie. Teoretycznie gracz pana X mógłby wykonać swój ruch, odejść na kilka minut, a następnie wrócić. Gdyby to zrobił, prawdopodobnie nie byłoby to możliwe.Chociaż przeszkadza to w grze, nie sądzę, aby gra mogła zrobić cokolwiek, aby to naprawić. Jest to po prostu jeden z tych problemów, z którymi trzeba sobie radzić w tego typu grach.

Innym potencjalnym problemem Scotland Yardu jest to, że Pan X lub detektywi mogą znaleźć się w złej pozycji wyłącznie z powodu lokalizacji początkowych. Nie mam nic przeciwko temu, że gracze losują kafelek startowy, który wybiera miejsce, w którym rozpoczynają grę. Zwykle dobrze rozkłada to detektywów i Pana X, więc nie wszyscy znajdują się w tej samej części planszy na początku gry. To robiW jednej z gier, w którą graliśmy, pan X rozpoczął grę w sekcji, w której znajdowało się dwóch detektywów. To sprawiło, że detektywi dość łatwo otoczyli pana X, co doprowadziło do jego szybkiego schwytania. W większości przypadków nie będzie to problemem, ale będą gry, w których pan X będzie w niekorzystnej sytuacji od samego początku gry.

Ponieważ na przestrzeni lat powstało kilka różnych wersji Scotland Yardu, jakość komponentów będzie w pewnym stopniu zależeć od wersji. Egzemplarz, w który grałem, był wersją z 1985 r. Komponenty wersji z 1985 r. są dość przeciętne jak na tę epokę. Większość komponentów składa się z kartonowych biletów, które mają przyzwoitą grubość, ale są trochę nudne.Okładka dziennika jest bardzo nijaka, ale doceniam to, że gra ułatwia określenie, czy bieżąca runda jest rundą, w której pan X musi ujawnić swoją lokalizację. Ogólnie rzecz biorąc, podobała mi się plansza do gry, ponieważ pokazuje sporo szczegółów, które technicznie nie musiały być uwzględnione. Jest jednak kilka sekcji mapy, w których trudno jest zobaczyć ścieżki, które można zobaczyć.wziąć.

Czy warto kupić Scotland Yard?

Scotland Yard może nie jest tak dobry jak niektóre bardziej nowoczesne gry, ale zasłużył na nagrodę Spiel Des Jahres, którą zdobył, ponieważ zasługuje na wiele zasług, tworząc swój własny mini gatunek. Zasadniczo Scotland Yard jest odpowiedzialny za gatunek, w którym wszyscy gracze muszą współpracować, aby schwytać drugiego gracza. Dla tych z was, którzy nigdy wcześniej nie grali w żadną z tego typu gier, jest to wyjątkowa gra.Scotland Yard odnosi sukces, ponieważ jest przystępny, a jednocześnie zawiera sporo strategii, ponieważ szczęście ma bardzo niewielki wpływ na grę. Którakolwiek ze stron wykona najlepsze ruchy, prawdopodobnie wygra grę. Myślę, że detektywi mają niewielką przewagę, ale pan X może łatwo wygrać grę, jeśli wykona właściwy ruch we właściwym czasie, aby uciec detektywom, którzy się zbliżają. Po zagraniu w Clue TheŚwietny Museum Caper, zanim powiedziałbym, że Scotland Yard jest nieco lepszy. Dobrze się bawiłem w Scotland Yardzie i tak naprawdę miałem tylko dwa istotne problemy z grą. Po pierwsze, pan X może mieć pecha od samego początku, jeśli kilku detektywów zaczyna w tym samym obszarze co on. Większym problemem jest to, że pan X nie ma wiele do zrobienia w grze, a zatem musi spędzać dużo czasu czekając na detektywazawodników.

Jeśli posiadasz już jedną z gier planszowych, które czerpały inspirację ze Scotland Yardu, takich jak Fury of Dracula lub Letters From Whitechapel, może nie opłacać się kupować Scotland Yardu, ponieważ te gry w zasadzie wzięły Scotland Yard i ulepszyły go. Jeśli koncepcja współpracy wszystkich graczy w celu złapania drugiego gracza nie przemawia do ciebie, Scotland Yard może również nie być dla ciebie. Dla osób, które nie lubią Scotland Yardu, Scotland Yard może nie być dla ciebie.Jeśli masz już podobną grę i podoba Ci się jej koncepcja, gorąco polecam zakup Scotland Yard.

Jeśli chcesz kupić Scotland Yard, możesz go znaleźć online: Amazon, eBay